Incubated 05.

Wat moet ik nu weer verzinnen vraag ik mijzelf af terwijl ik een alcoholvrij biertje aan de bar van Paradox bestel. Ik heb geen idee in welke bochten ik mij moet wringen om weer eens een stukje bij elkaar te sprokkelen.
Het valt ook niet mee om niet in herhaling te vallen. Hij zit al weer in Paradox hoor ik een lezer al denken. Vorige maand heeft hij ook al iets gedaan met Incubated hoor ik een ander denken.
Het moet voor mijzelf  natuurlijk ook leuk blijven. Normaal gezien was ik ook aanwezig geweest op deze avond maar dan had ik gewoon kunnen luisteren, kijken en bier drinken. Nu ik met bloggen ben begonnen moet het ineens allemaal anders. Moet ik ineens iets te melden hebben.
Wie vindt dat? Die ene lezer? Of ik? Ik denk dat ik voornamelijk mijzelf die beperking opleg. Ik noem het beperking omdat ik het mijzelf hierdoor moeilijker maak dan noodzakelijk.

Cam Deas (UK) begint. Vlug nog even een echt biertje scoren. Snel vooraan gaan zitten. Dan kan ik ook wat gemakkelijker foto's maken.
De gitarist Cam(eron) vertelt dat hij een vinger bezeerd heeft en dat hij daarom zijn stuk wat aangepast heeft. Ik ben blij dat hij zijn vinger niet kwijt is. Dan mis je 10% van de noten. Iets van deze berekening klopt niet. Maar waar ik in de beredenering fout ga weet ik niet. Bovendien bespeelt hij ook nog eens een 12-snarige akoestische gitaar. Dan kan je maar beter al je vingers tot je beschikking hebben denk ik zo.
Cam Deas kan mij niet echt bekoren. De man speelt één lang stuk. Hij probeert de spanning er wel in te houden maar mijn aandacht gaat er regelmatig vandoor.

Nog maar een biertje dan.
Zonder aankondiging begint Ignatz (BE) te spelen. Weer een gitarist maar nu eentje die een beetje op een fakir lijkt. Ignatz heeft veel effectapparatuur voor zich op een kleed liggen. Hijzelf zit ook op het kleedje en zingt onverstaanbare mantra's door zijn microfoon. Je zou zijn muziek neo-folk/blues kunnen noemen. Als je je ogen dicht doet zou je je aan een kampvuurtje ergens in de VS kunnen wanen. In het gezelschap van een met Bourbon doordrenkte gitarist die melancholiek als een Coyote naar de maan huilt. Helaas vind ik niet alle nummers even sterk. Ik zou deze act nog wel een keer willen zien want ik heb het idee dat er meer in zit.

Ondertussen ben ik wel toe aan een Trippel. Ik moet het allemaal wat meer loslaten. Het is toch een avondje uit, nietwaar?
Shackleton (UK) heeft de achter de partytafel plaatsgenomen en begint zijn set. Deze mede oprichter van het onafhankelijke dubstep Skull Disco label bouwt zijn set langzaam op. Echte dubstep puristen komen vanavond bedrogen uit. Het geluid dat Shackleton laat horen heeft weinig te maken met wat de meeste mensen onder dubstep verstaan. Shackleton maakt o.a. gebruik van Afrikaanse percussie en samples van etnische vocalen. Het heeft ook raakvlakken met minimal techno. Shackleton heeft in ieder geval maling aan de hokjesgeest. Iets waar Incubated zelf volgens mij ook maling aan heeft.

Onderweg naar huis pik ik nog even twee drankjes mee in mijn vaste cafe en bedenk dat ik weer een fascinerende dag achter de rug heb. Ik zal nooit een goed schrijver worden, mijn leven is te mooi......

Genoeg gezever.


Incubated

My Space Cam Deas

Ignatz

Skull Disco