Vorige week woensdag, een warme dag, was het zover. Ik zou op de fiets naar Dongen gaan om het atelier van Frans te bezoeken.
Rond een uur of vier hadden we afgesproken. Omdat ik niet precies wist hoelang de rit zou duren en omdat ik het leuk vind om zo nu van de route af te gaan, om bijvoorbeeld een foto te maken, vertrok ik ruimschoots op tijd.
Een groot deel van de rit zou langs het Wilhelminakanaal voeren, met de nadruk op zou. Bij de rand van Tilburg was het fietspad afgesloten. Er was een omleiding. Voor Dongen volg B. Ik had geen keus, ik moest het ghetto in, de Reeshof!
Ik ging een stukje harder rijden. Ik reed door straten met obscure namen als Munnekeburenpad en Mispeleindsingel. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik zag geen mens maar ik voelde dat ik vanachter de gordijnen bekeken werd.
Gelukkig zag ik in de verte de landerijen weer opdoemen. Veilig gebied, maar geen borden meer....... Misschien ligt het alleen aan mij of heb ik een selectief geheugen en onthoud ik alleen de keren dat het fout gaat. Ik heb echt het idee dat als ik een omleiding neem en de alternatieve route volg ik de eerste kilometer altijd aan het handje gehouden wordt. De alternatieve bewegwijzering is vlekkeloos. Als je dan een stuk verder bent worden de borden al schaarser en moet je gaan opletten. En als je dan ver genoeg verwijderd bent van het begin van de omleiding zeggen ze: Fuck You! Zoek het verder zelf maar uit!
Links van mij zag ik helikopters acrobatische toeren uithalen, Rijen dus, en rechts voor mij een kerktoren. Dat moest Dongen zijn. Voor de zekerheid vroeg ik een ouder stel dat langs de weg met hun fietsen gestopt was om wat te drinken voor bevestiging. Inderdaad dat was Dongen en ik moest bij de Halve Maan pas rechtsaf gaan anders kwam ik in het industriegebied van Dongen terecht.
Zonder veel problemen reed ik Dongen binnen en al snel had ik mijn bestemming gevonden.
In Dongen zit Frans in een voormalig schoolgebouw. Dat deelt hij met meerdere mensen. Naast hem zit een schilder. Verder maakt er nog een fotohobbyclub regelmatig gebruik van één van de ruimtes.
Nadat we wat koffie hebben gedronken komt Frans met een tent op de proppen. Voor een Euro op de Meimarkt gekocht zegt hij blij. Of ik even wil helpen om te kijken of ie compleet is. Wat volgt is een komische sketch waar Mister Bean een puntje aan kan zuigen. Hoe we ook passen en meten de tent blijkt op zijn best niet meer dan een wankele binnentent met een niet passende buitentent. Ik probeer de sfeer te verhogen door te zeggen dat het een goede mooi weer tent is.
Frans zegt dat hij mij vandaag wat met Tiffany wil laten doen. Dat heb ik weer. We gaan niet stoer aan de slag met lood. Nee hoor. Het wordt Tiffany vandaag. Dat gaat het goed doen aan de toog met een paar bouwvakkers naast mij. Wat hedde gij vandaag gedoan?...... Ik heb mijn eerste Tiffany werkje gemaakt......
Afijn, ik ga aan de slag met glas. Ik heb regelmatig glas in de handen dus dat moet geen probleem zijn. Bovendien begin ik met iets simpels uit 4 stukken, een boom/plantblad. Aangezien ik geen begenadigd tekenaar ben kan mijn schabloon net zo goed een groene peper als de fallus van de Hulk voorstellen maar dat mag de pret niet drukken.
Al snel blijkt dat ik iets te optimistisch was. Vooral het glas snijden is een precies werkje. De glassnijder moet onder de juiste hoek met de juiste druk precies over het getekende lijntje rollen. Als dat je goed gelukt is kan je het nog altijd verneuken door het glas verkeerd af te breken.
Ook het precies plakken van koperfolie over de zijkant van het glas om straks te kunnen solderen is een precies karweitje als je het goed wil doen. Daarom is Tiffany volgens mij ook een vrouwenkarweitje bij uitstek. Die hebben nu eenmaal een veel betere fijne motoriek dan ons lompe mannen.
De middag is overgegaan in de avond. Frans ontpopt zich tussendoor als een waar culinair tovenaar en we eten wat. Wie zegt dat mannen niet kunnen multitasken?
Rond een uur of half tien was mijn klusje af. Kunst pur sang. Ik heb het 'werk' het groene hart genoemd. Het was wel een beetje afgeraffeld maar ik wilde Frans ook een beetje bij kunnen houden die met zijn eigen werk bezig was. Vandaag ging het wat mij betreft ook meer over het proces van met je handen bezig zijn en iets maken dan over het resultaat zelf.
Als kind deed ik dat vrij regelmatig. Vooral het in elkaar zetten van bouwpakketten van vliegtuigen en die vervolgens beschilderen. Als volwassene ben ik te weinig creatief met mijn handen. Jammer.
Ik merk dat je hoofd er lekker leeg van stroomt als je met zo'n klusje bezig bent. Het heeft iets meditatiefs. Dat zou ik vaker moeten doen. Mijn hoofd zit namelijk regelmatig overvol. Nu is alles leeg en weer glashelder.
Genoeg gezever.
Vragen over glas in lood?
Cursus glas in lood?
Tiffany workshop?
Frans 013-5355170
