Gaatje.

Sinds het concert van EMA zondagavond op Incubate ben ik een beetje van slag.
Iedereen die ik over het optreden hoor spreken vond het te gek.
Het album heeft op Pitchfork een 8,5 heeft gekregen maar ik moet het album nog steeds beluisteren. Ik weet dat frontvrouw Erika M. Anderson (=EMA) vergeleken wordt met Patty Smith, PJ Harvey en Courtney Love al vond ik zelf haar meer iets van Heather Nova weg hebben.
Ook was ik na een week Incubate enigszins verzadigd en vermoeid en daardoor misschien ook wel minder met mijn hoofd bij haar set.
Halverwege het concert ben ik weggelopen om met een paar nicotinegebruikers even te pauzeren en heb dus niet alles van het concert gezien. Bovendien was The Fall dé band waar ik al een week naar aan het uitkijken was en die moesten na EMA spelen.
Veel later ben ik nog op een afterparty in de Little Devil terecht gekomen en heb de polonaise gelopen. Om half vier ben ik dronken door de mistige nacht opgeslokt.
Terug naar het optreden van EMA. Ik kon er helemaal niks mee. Niet dat het slecht was maar het pakte mij gewoon niet. Helaas.
Drie dagen later moet ik toch nog steeds aan EMA denken. Om preciezer te zijn aan het gat in haar majo.
Niet 7 avonden lang Incubate tot laat bezoeken en overdag gewoon werken speelt mij parten. Niet het drankgebruik op de laatste avond valt mij zwaar. Ook houden de fantastische acts die ik gezien heb mij niet bezig. Het is het quasi nonchalante gaatje in EMA haar majo waar ik de afgelopen dagen regelmatig aan heb moeten denken.

Het bewuste gaatje.

Hoe meer ik het beeld van het gaatje probeer te negeren hoe vaker het zich aan mij opdringt. Dit vind ik vreemd en verontrustend. Ik vraag mij af of alles wel goed met mij gaat.
Ik ga EMA een tweede kans geven. Ik ga vanavond nog haar album Past Life Martyred Saints eens rustig beluisteren. Misschien kan ik dan op mijn eerste indruk van de band terugkomen. Hopelijk ben ik dan ook eindelijk verlost van dat beeld van het gat in Erika's majo.


Genoeg gezever.


EMA