Bril.

Iedereen die mij kent weet dat ik een bril draag. Mijn bril en ik zijn op dit moment een beetje het onderwerp van spot. Mensen uit mijn omgeving weten waar ik het over heb. Ik zal de onwetende lezer even uitleggen wat ik bedoel.
Ruim een jaar geleden ben ik na het tien jaar lang dragen van alleen maar contactlenzen overgestapt op een bril. Ik droeg de contactlenzen 17 uur per dag. Dat is niet goed voor je ogen. Daarom besloot ik om een paar jaar een bril te gaan dragen om mijn ogen weer eens wat ruimte en rust te geven.
Mijn keuze viel op een bril met een stevig montuur. Ik moest de eerste weken erg aan de bril wennen maar na een tijdje was het of ik nooit contactlenzen gedragen had. Echter weer een paar weken later begon ik problemen te krijgen met lezen. Objecten veraf waren goed te zien maar het scherp zien dichtbij werd een probleem. Dit is tot op nu toe zo gebleven. Met lenzen had ik dit probleem nooit.
Men kan mij nu dus regelmatig mijn bril omhoog zien doen als ik iets wil lezen. Vaak krijg ik dan commentaar van omstanders: Doet je bril het niet? Of: Ben je zuinig op je nieuwe bril?
Ik zal aan de varifocus moeten denk ik........

Afgelopen vrijdag ben ik naar een uitverkocht Paradox gegaan. Het New Cool Collective trad op. Deze 8 man tellende formatie rondom saxofonist Benjamin Herman brengt een mix van jazz, latin, salsa en dance. Over het algemeen up-tempo feestmuziek waarbij de voetjes moeilijk stil kunnen blijven staan. Het was voor mij dan ook een raadsel waarom men voor het podium 4 rijen stoelen had weggezet.
Het Hippe Collectief speelde bijna 2 uur lang met zichtbaar veel plezier een mooie set. Het publiek was enthousiast. Ook al is Benjamin Herman niet de meest communicatieve muzikant die ik ooit gezien heb. Ondanks het feit dat door een "filter" van 4 rij zittende bezoekers heen gespeeld moest worden. De vonk sloeg over. Ik denk dat hun muziek de communicatie is en de rest is geouwehoer. Wel hoorde ik kritische noten van enkele jazzpuristen in de zaal die het teveel een feestband vonden. Een leuke band voor op een trouwerij zei iemand zelfs. Gelukkig valt over smaak niet te twisten. Bovendien vind ik veel jazz erg serieus en is een meer luchtige feestelijke benadering van muziek ook wel eens leuk.

Muziek heeft voor mij vooral ook met stemming te maken. Soms heb je zin in melancholieke zwaar serieuze muziek en soms heb je zin om zonder veel na te denken te feesten. Het hangt er gewoon vanaf wat voor een bril je die avond op hebt.

Zo zie ik het met bril op.

Zo zie ik het met bril af.

Mijn avond was in ieder geval nu al weer goed. Het was pas net middernacht en ik had nog geen Duvel gedronken. Ik verdween de stad in.

Genoeg gezever.


New Cool Collective

Paradox

Eekelaar Brillen

Jenever.

Ik zit samen met Fred in Jansen na te praten over een jeneverproeverij waar we net aan hebben deelgenomen. Een medewerker van distilleerderij Rutte & Zn uit Dordrecht heeft aan zo'n tien man in anderhalf uur proberen uit te leggen wat jenever nu eigenlijk is. Het jeneverlandschap is complex, verwarrend en gevarieerd. Zo is oude jenever is niet ouder dan jonge jenever, wordt er verteld. We proeven achtereenvolgens Jonge Jenever, Oude jenever, Zeeuwier Jenever, Oude Simon, Oude 5, Oude 12 en Paradyswijn.

Vooral de laatst geproefde jenevers kunnen wat mij betreft de strijd met de betere Whisk(e)ys aangaan. Het is moeilijk voor de betere jenevers om het stoffige imago dat jenever nu eenmaal heeft van zich af te schudden. Zeker ook omdat veel van de bekendere jenevers voor €10,- de liter bij elke slijterij te vinden zijn. Deze jenevers zijn niet te vergelijken met de ambachtelijke jenevers die ik vanavond geproefd heb.
Aan de bar gaat het gesprek langzaam van jenever over op meer persoonlijke onderwerpen en Fred heeft een goed luisterend oor.

Destilleerderij? Nee, pittoresk Bottrop!

Vanochtend vroeg ben ik met Ruud naar Duitsland gereden. Doel is de skihal Alpincenter Bottrop.
De reis verloopt voorspoedig. Natuurlijk staan we even in de file en natuurlijk is die file in Nederland.
Om half 11 sjezen we naar beneden. Ruud op ski's en ik op snowboard. Heel leuk voor een keer maar het blijft in vergelijking met het echte ding aanmodderen. De baan is zo'n 600 meter lang. Je bent in nog geen minuut beneden. Vervolgens sta je 6 minuten op een lopende band om weer naar boven te komen.

Als je geluk hebt stopt deze lopende band niet omdat iemand gevallen is anders duurt het langer.
Nog voor 12 uur zitten we aan het bier. Dat maakt veel goed.
Ook het eten dat we later tot ons nemen krijgt onze goedkeuring. Het is verre van chique maar gewoon degelijk. En belangrijker nog: het is all-in!
Om 3 uur hebben we er genoeg van en leveren onze geleende spullen weer in.
Snel naar huis want Ruud moet nog werken vanavond en ik heb een serieuze jeneverproeverij voor de boeg.

Fred is ineens verdwenen. Ik bestel mijn laatste Duvel.......van de avond.
Ik mijmer wat na over de afgelopen dag en wat ik allemaal weer heb meegemaakt en gezien.
Het leven lijkt een beetje op jenever bedenk ik. In essentie is het leven voor iedereen hetzelfde. De nuances voeg je zelf toe. Het ene leven lijkt meer op een Jonge Jenever het andere leven is meer een Paradyswijn. Maar: het leven is het leven en jenever is jenever!

Ik verlaat de kroeg voordat het uit de hand loopt.
Onderweg naar huis probeer ik te bedenken wat ik nu weer eens op mijn blog moet plaatsen.

Genoeg gezever.


Burgemeester Jansen

Rutte & Zn

Alpincenter Bottrop

Kunst van nu.

Vanmiddag ben ik naar het museum voor hedendaagse kunst De Pont gefietst. Het was de laatste dag om werk van Howard Hodgkin (Time and Place) te bewonderen. Verder is er op dit moment naast de vaste collectie een film (Michael Hamburger) van Tacita Dean in de projectzaal te zien. Ik wil verder niets vertellen over wat er op dit moment in het museum aan kunst te zien is. Je kan beter zelf een een keer naar het museum gaan. Wel wil ik mijn liefde voor dit museum onderstrepen. Ik ben erg blij dat Tilburg zo'n mooie ruimte voor hedendaagse kunst heeft.
De Pont is vernoemd naar de jurist en zakenman mr. J.H. de Pont (1915-1987) uit wiens nalatenschap in 1988 een stichting 'ter stimulering van de hedendaagse kunst' kon worden opgericht. Het gebouw is een omgebouwde wolspinnerij. Ik vind vooral het open ruimtelijke karakter en het licht in deze hal erg prettig. Ook de strakke lijnen die je overal terug ziet maken het gebouw voor mij een parel.
In contrast met de open grote ruimte zijn er de kleine wolhokken waarin er kleinere kunststukken te zien zijn. De volgende foto's kunnen beter dan woorden illustreren hoe mooi dit museum is.

Het was een mooie zondagmiddag. Ik hoop dat ik minstens een fractie van een onbevangen blik en een nieuwsgierige aard als dat van een jong kind tot op zeer oude leeftijd mag behouden.
Ik hoop ook dat de lezer door het zien van deze foto's (weer) eens besluit om naar De Pont te gaan.

Genoeg gezever.


De Pont

Howard Hodgkin

Incubated 04.

Zoals in een eerdere post vermeld heb ik mij vorig jaar september uitstekend vermaakt op het Incubate festival. Het Tilburgse festival zet een week lang independent culture (muziek, dans en film) in de schijnwerpers. Ik vind het festival samen met Roadburn (festival voor psychedelica, doom, avant-metal en stonerrock in april) het beste wat Tilburg op muziekgebied te bieden heeft op dit moment. Ik kan niet wachten tot de volgende editie van Incubate.
Gelukkig hoef ik niet tot september te wachten op een sfeer en muziekaanbod a la Incubate. Maandelijks worden er in Paradox Incubated avonden georganiseerd. Afgelopen donderdag al weer voor de 4e keer. De eerste 3 Incubated heb ik helaas moeten missen maar afgelopen donderdag lukte het wel om te gaan kijken.

Opwarmer en aanvuller mister Koreman.

Als eerste van de avond mocht Dustin O'Halloran het podium betreden. De in Berlijn wonende Amerikaan speelt breekbare pianostukken. Het was dus ook muisstil in de zaal van Paradox. Ik ga zelf vaak naar jazzoptredens in Paradox maar ik heb het publiek daar nooit stiller aangetroffen dan afgelopen donderdag. Dat viel niet alleen mij op. Ook Dustin O'Halloran maakte er een opmerking over tijdens het concert. Hij had de soundcheck van de volgende band van de avond gehoord en wist niet wat voor publiek hij kon verwachten. Publiek van Incubated: applaus voor jezelf!

Alle foto's van dit bericht genomen met Nikon D90.

Die volgende band was Dÿse. Deze band maakt zeker in vergelijking met de act ervoor een bak tering herrie. Wel herrie die mij aanstaat. De band komt uit Duitsland (pardon, Oost-Duitsland) en bestaat uit twee leden. Dietrich op gitaar en Jari op drums. Dÿse rockt en grooved. Ook moeilijkere ritmes worden niet uit de weg gegaan. Het resultaat is een meebewegend publiek. De één wat fanatieker dan de ander maar volledig stilstaan is er niet bij. Het optreden is sneller voorbij dan ik gehoopt had maar wat mij betreft dé act van de avond. En dan moet de volgende band nog beginnen.

Laatste band van de avond was Mater Suspiria Vision (UK?). De band is berucht om video's die van YouTube verwijderd werden vanwege hun inhoud. Video's van deze band zijn nu op Vimeo te bekijken.
De band brengt Witch House (andere benamingen die gebruikt worden zijn "drag" en "haunted house"), een mix van industrial invloeden, synth/electro-pop, goth invloeden en vervormde vocals.
Het visuele aspect bij het begin van het concert is bijzonder. Twee in witte pijen vermomde mensen achter microfoon en electronica. Daarachter een vrouw met grote zilveren vleugels. De muziek echter kan mij niet bekoren. Ik kijk het optreden eerlijk gezegd niet af. Ik moet bovendien nog ergens anders heen.
Later hoor ik nog wel van een bezoeker die tot het eind is gebleven dat het optreden naar het eind beter werd. Tja, da's dan jammer voor mij.

De avond als geheel mag geslaagd worden genoemd en op donderdag 3 februari is er Incubated05 met o.a. dubstepper Shackleton!
Be there or be square.........

Genoeg gezever.


Incubate Blog

Paradox

Vimeo

Wiedergutmachung.

Afgelopen week liep ik door het centrum van Tilburg zoals ik dat wel vaker doe. Niet echt met een doel. Gewoon mensen observeren. Zo nu en dan een winkel in en uit. Gewoon lekker relaxed. Wat andere mensen vaak op zaterdag doen maar dan vind ik het te druk.
Op al die tochten en dus ook op deze heb ik mijn iPod bij mij. Daar gebruik ik de camera regelmatig van.  Je weet maar nooit wat voor een mooi plaatje je tegenkomt. Ik moet zo nu en dan iets onzinnigs op internet zetten en dan is een mooi plaatje altijd handig om de boel te illustreren of om de boel op te leuken. Bovendien kan je met plaatjes ook een beetje verhullen dat je niet zoveel tekst hebt als je ze een beetje strategisch door het verhaal plaatst.

Op een bepaald moment in de buurt van de Oude Markt trekt een poster mijn aandacht. Ik maak er een foto van.

Ik heb de foto nog maar net gemaakt als mijn aandacht getrokken wordt door iemand die iets verderop grote bloembakken aan het schoonmaken is. Iedereen uit Tilburg kent die grote grijszwarte Wiedergutmachungs  bloembakken in Tilburg wel. Die bloembakken met bomen erin die moeten goedmaken dat zoveel oude mooie bomen in de binnenstad gerooid zijn. Die dus.
Er staat dus een man één van die bloembakken intensief te schrobben en ik loop er heen. Als ik er bijna ben stapt hij in zijn auto en gaat vervolgens wat eten.

Ik zie aan de resten die hier en daar verspreid liggen dat hij zojuist soortgelijke posters weggehaald heeft die ik net gefotografeerd heb dus ik denk ik maak er een foto van wie weet kan ik er later wel iets mee.

Ik hen nog maar amper een foto gemaakt of ik hoor een keiharde brul vanuit de auto waarin de man zit. Het raampje gaat naar beneden en hij brult nog een paar keer. Het komt een beetje aapachtig over. Ik vind het vreemd maar hij lijkt toch echt tegen mij aan het brullen te zijn. Het zijn geen woorden. Ik denk dat hij mijn aandacht probeert te trekken. Waarom hij niet uit zijn wagen komt om mij normaal aan te spreken is mij een raadsel. Aangezien zo nu en dan een tikje Silverback gedrag mij ook niet vreemd is besluit ik zijn oerkreten te beantwoorden.

Terwijl ik op de auto afloop draait de man in de auto het raampje bijna dicht. Dat gedrag is in mijn voordeel. Ik zie dat ik indruk maak.
Wat is er aan de hand vraag ik aan de man. Hij zegt mij dat ik geen foto's mag maken. Waarop ik vraag of hij van de Stasi is. Als hij er problemen mee heeft moet hij de politie er maar bij halen zeg ik hem.

Kijk, ik neem weer een foto van een bloembak. Provoceer ik.

En weer een.

Waar blijft de politie nou?

Hij gooit nog wat verwensingen naar mijn hoofd en ziet mij ook als verantwoordelijk voor het opplakken van de posters. Ik maak een lullige opmerking terug naar hem waar ik mij zo voor schaam dat ik het hier niet durf te herhalen.

Ik ben fotograaf man, ik mag overal foto's van maken, zeg ik. Wat gelogen is, want het feit dat ik zo nu en dan foto's schiet maakt mij nog geen fotograaf. Hij trapt er zoiezo niet in. Da's helemaal geen camera, zegt hij, terwijl hij naar mijn iPod wijst. Tja daar heeft hij een punt.
Dan doet de man iets wat mij doet beseffen dat ik hier verkeerd bezig ben. Het is zeker 35 jaar geleden dat dit mij door een leeftijdgenoot is aangedaan. De man steekt zijn tong uit naar mij! Ik besef nu pas dat ik ruzie aan het maken ben met een kind en dat ik op ditzelfde moment net zo kinderachtig ben.
Ik schakel onmiddellijk over naar de koekwausmodus en doe een Bruno-achtig (Sacha Baron Cohen, Ali G, witte wel) type na.

I'm an artist! How am I supposed to work like this, na? I cannot work like this!
Ik loop weg en laat de man in opperste verwarring achter.

Genoeg gezever.


Diamant Groep

Breek de macht van het kapitaal

Stranger than Paranoia.

Afgelopen week was er al weer voor de 18e keer het Stranger than Paranoia mini-festival in Paradox. Op woensdag 29 december, de laatste avond van het festival toog ik richting Telegraafstraat. Vanavond zouden 3 bands optreden maar ik kwam voornamelijk voor de laatste band van de avond het Eivind Aarset Sonic Codex Quartet uit Noorwegen. De muziek die deze band maakt is in het hokje Nu Jazz te stoppen.

Gitarist Eivind Aarset is voornamelijk bekend van zijn samenwerking met Nils Petter Molvaer. Hij speelt op alle CD's van deze trompettist mee. Ook werkte hij samen met bekendheden als Jon Hassell, Bill Laswell,  Jan Gabarek en Talvin Singh.
Normaal speelt de band met twee (!) drummers, vanavond was er maar één aanwezig. Toch had ik nergens tijdens het concert het idee dat ik Eivind toe moest fluisteren:"Als ik jou was zou ik er een drummer meer bij zetten.....".

Ik vond het een fantastisch concert. Het woord OORgasme drukt enigszins uit hoe het optreden bij mij binnen kwam. Ruige nummers werden afgewisseld met meer subtiele nummers. Vooral het gitaarspel van Aarset sprak mij aan. Zijn gitaar was aan een batterij van effectapparaten en een laptop verbonden. Voor iemand die zegt dat hij gitaar is gaan spelen na het ontdekken van Jimi Hendrix op 12-jarige leeftijd zat hij er wel wat matjes bij. Dat deed echter niets af van het concert.

De rustige nummers van de band deden mij zo nu en dan aan die van Brian Eno denken. De wat filmische nummers deden mij denken aan de CD "The Last Resort" van de Deen Anders Trentemoller. Deze avond in Paradox hoort voor mij bij de betere optredens in Paradox van 2010. Ook wil ik nog even Rudder en Nik Baertsch noemen als optredens in Paradox die ik niet snel zal vergeten.
Ik hoop dat Paradox in 2011 weer net zo'n divers en kwalitatief hoog programma zal bieden als afgelopen jaar. Dan ben ik zeker weer vaak van de partij!

Als je hieronder op de Gezever Clip klikt kan je op YouTube een video zien die ik met mij iPod heb geschoten. Sorry voor de afwijkende manier van filmen maar het was nooit de bedoeling om het hele nummer te filmen. Het was de bedoeling om alleen een stukje van gitarist Aarset te filmen. Uiteindelijk heb ik aan het eind van de clip het beeld gedraaid om ook even de bassist in beeld te brengen. Tja, het blijft toch gezever!

Genoeg gezever.


Gezever Clip

Eivind Aarset

Paradox